Myli się ten, kto religię czarownic kojarzy z rzucaniem klątw na byłych kochanków, warzeniem mikstur ze składników o tajemniczo brzmiących nazwach, czczeniem diabła czy lataniem na miotle, obowiązkowo z czarnym kotem w roli pasażera. Wicca – bo tak określa się właśnie religię czarownic – to pokojowa, opierająca się na związku z Ziemią religia, której podstawy stanowią tradycja i doświadczenie.
Jak pisze Thea Sabin w książce „Wicca dla początkujących”, współczesna popkultura zmieniła sposób postrzegania wiccan – za sprawą filmów i seriali zmienił się wizerunek wiccanek: z zielonoskórych, krzywonosych czarownic w spiczastym kapeluszu przekształciły się one w seksowne niewiasty, które dzięki swym „mocom” pomagają innym ludziom (jednak to wcale nie znaczy, że ten współczesny wizerunek jest bliższy rzeczywistości). Dlatego też autorka postanowiła przedstawić możliwie najszerszy obraz tego, czym jest Wicca, by rozrzedzić owiewającą ją mgłę tajemnicy i niejasności.
Wicca jest „starą-nową” religią, łączącą ocalałą tradycję ludową z bardziej współczesnymi elementami. Opiera się w pewnym stopniu na obrzędach i rytuałach (z których wiele zanikło po okresie słynnych polowań na czarownice) odprawianych przez zachodnioeuropejskich pogan. Obrzędy te polegały na oddawaniu czci naturze, obserwacji cyklu pór roku, świętowaniu zbiorów i uprawianiu magii. Wicca czerpie także ze średniowiecznych ksiąg magicznych, działalności organizacji okultystycznych (np. Zakon Złotego Brzasku) oraz technik, które współcześni wiccanie tworzą w zależności od potrzeb. Wicca jest więc żywą, ewoluującą religią, łączącą elementy pochodzące z wielu źródeł.
Ścieżka wiccańska opiera się na związku z ziemią – wiccanie koncentrują się na uczestnictwie w cyklu życia. Znaczna część wiccańskiej symboliki oparta jest właśnie na motywach powiązanych z naturą i ziemią; wiccanie pracują z czterema żywiołami; każdej wiosny świętują odradzanie się ziemi, a każdej zimy jej zapadanie w sen; Słońce i Księżyc zaś symbolizują boga i boginię. Wielu wiccan aktywnie działa na rzecz ochrony środowiska – ze względu na szacunek do ziemi.
Mówi się, że Wicca to europejski szamanizm. Europejskim odpowiednikiem amerykańskiego szamanizmu jest czarostwo, które z szamanizmem ma wiele wspólnego: wiccanie uczą się rozwijać w sobie zdolności parapsychiczne; podobno magiczne kręgi, czyli święta przestrzeń wiccan, znajdują się „pomiędzy światami”; wiccanie zaś „podróżują” tam, by spotykać bogów, zdobywać informacje i uzdrawiać – często wchodzą przy tym w ekstatyczne lub transowe stany świadomości, by połączyć się z boskością; wielu wiccan doświadczyło przeżyć, które skierowały ich na wiccańską ścieżkę; a nowi członkowie grup wiccańskich często przechodzą przez ceremonię inicjacyjną.
Istnieje wiele różnych interpretacji i prób określenia Wicca. Jedno jest pewne – jest ona ścieżką gromadzenia mocy i rozwoju osobistego. Kroczący tą ścieżką przeżywa doświadczenia o charakterze pogańskim, szamańskim, mistycznym, magicznym – i każde z nich jest doświadczeniem indywidualnym, bardzo osobistym. Wyzwaniem jest odkrywanie tego, w jaki sposób Wicca wpływa na jego życie.
To tylko niewielki fragment tego, co na temat magii naturalnej znajduje się w książce „Wicca dla początkujących”. Znajdziesz w niej między innymi opis podstawowych wierzeń i praktyk wiccańskich, zagadnienia związane z Boginią i Bogiem, kołem roku czy kalendarz świąt wiccańskich.
